Dit interview is gehouden met Tjeerd Bomhof, de zanger van de punk/rock band Voicst.

Als een schoolbandje! Toen ik in de eerste zat speelde ik al gitaar en ik wilde in een bandje spelen, maar ik wist niet met wie. Ik zag wel een gast met T-shirts van toffe bands lopen die met oordoppen op door school liep. Dat was Sven, de bassist. Toen speelden we eerst met een andere drummer, maar toen we een keer optraden zag Joppe, onze huidige drummer, ons spelen. Hij belde de volgende dag op en zei: ik kan het beter. Toen hebben we onze oude drummer ingeruild.

Ja, hij was toen al heel goed, maar hij wordt elke dag beter. Dat is irritant!

Ja. Niet om het beroemd worden, maar ik wilde wel de muziek in. Als ik niet zanger/gitarist was, zou ik wel iets anders zijn geworden.

Rockin’ with Gonzo natuurlijk! We gaan binnenkort weer nieuwe nummers schrijven voor een nieuw album en meer spelen, ook meer in het buitenland.

Dat verschilt, maar de boodschap van de cd is toch: wat wil je doen met je leven? Doe iets leuks met je leven!

Ja, maar de andere nummers op het album gaan er ook wel over.

We zaten van 11 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds in de studio, op 11th Avenue in New York. Veel elven dus.

Ik was op vakantie in Zuid-Afrika. In Kaapstad stond in een bepaalde wijk overal het woord ‘Voicst’. Een graffitiartiest had echt superveel van die woorden neergezet. Later kwam ik erachter dat hij dat deed om mensen tot nadenken aan te zetten.

Met Micheal Jackson, in de gevangenis. Dat gaat niet echt werken, want hij is vrijgesproken, maar toch. Als dat niet lukt, dan met Dr. John.

Bij één van onze eerste optredens wilde ik een gitaarsolo doen. Ik ging helemaal vooraan het podium staan en op dat moment trap ik mijn snoer uit mijn gitaar. Toen stond ik daar, helemaal de man proberend te zijn, terwijl je dus eigenlijk helemaal niets hoorde.

Dat vraag ik me ook af. Hij zegt dat hij dan beter de bas voelt, maar ik denk dat hij gewoon een hele grote hippie is.

Als ik in bed lig, steek ik altijd mijn hand zo omhoog, dat mijn vingers precies tussen de lijntjes van het plafond passen. Ik wist niet dat ik het deed, totdat mijn vriendin zei: ‘wat ben je eigenlijk aan het doen?’

Ik ben nu bezig in een boek uit die serie van Nobelprijswinnaars, maar ik kan er even niet opkomen.

Ik kijk eigenlijk nooit films. Ik zit namelijk nooit echt stil. Dat stilzitten voor de televisie associeer ik met slapen, ik kijk dus altijd alleen de eerste tien minuten en daarna val ik in slaap.

Vanochtend heb ik de cd van de Suicidal Birds nog geluisterd. Dat is echt een hele toffe nieuwe Nederlandse band. Het lijkt me helemaal te gek om die eens in mijn voorprogramma te laten spelen.

Ik ben het meest blij met Dazzled Kids, omdat die heel anders is geworden dan dat ik hem geschreven had. Het is uiteindelijk geëvolueerd tot een heel poppy nummer, terwijl ik het totaal anders bedoeld had.

Eigenlijk alle nummers die ik schreef tot mijn achttiende. Dat waren van die depressieve nummers en ik ben heel blij dat ik er op een gegeven moment achter kwam dat ik dat helemaal niet zo leuk vond. Het leven is niet altijd heel vrolijk, maar dat klagerige in zielige nummers, dat hoeft van mij niet meer.

[Klik hier om terug te gaan naar interviews]