Het interieur van de lokalen sloeg toch wel alles. Dat deed zeer ouderwets aan. Bovendien was de temperatuur in het gebouw nooit in orde. Oud-leerling Anne, die destijds in de vijfde klas zat, weet dat nog precies. “Het was er óf heel warm óf heel koud. En er was maar enkel glas waardoor er vaak condens op de ramen zat.” Dat was niet alleen nadelig voor de temperatuur in het gebouw, maar zorgde ook voor geluidsoverlast. “We hadden wiskunde in een lokaal helemaal bovenin het gebouw. We hadden uitzicht op een straat en hoorden geluiden komen van het bedrijf dat naast de school stond, waardoor we meneer Koster nog maar amper konden verstaan,” aldus Anne. En Sietse, die zijn pieperjaar sleet in de Kanaalstraat, herinnert zich: “De deuren waren oud en haperden vaak. De lokalen waren antiek en in de mediatheek hingen van die snoeilelijke ouderwetse gordijnen.”
       Daarmee komen we meteen bij het volgende punt: de mediatheek. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een mediatheek heb gezien in dat gebouw. Dit is te verklaren door de volgende herinnering van Johan: “De mediatheek was verboden voor piepers.” De brugjes die zich wel op het verboden gebied waagden, werden weggestuurd door meneer Geertsma.
       Niet alle ondervraagden spreken uit ervaring… Zelfs degenen die maar éénmaal in het pand geweest zijn hebben een juiste indruk van het gebouw gekregen: “Armoedig en verveloos”, was de reactie van een ouder. En mevrouw Geurtsen omschrijft haar eerste indruk als volgt: “Rommel. Meer niet.” Een vrij voor de hand liggend oordeel. Het eerste wat je zag bij binnenkomst was namelijk een groot glazen hok (dat deed denken aan een aquarium), waar de conciërge zat. En buiten viel je oog meteen op een imposant rood hek, dat criminelen echter niet buiten het plein kon houden. Baukje, destijds een pieper, staat de diefstal van haar fiets nog helder voor de geest: ‘Ik had hem net drie dagen.” Bovenbouwers hadden dat probleem niet, die konden hun rijwiel veilig in de fietsenkelder stallen.
       Opvallend was ook dat er geen bel was. Aan de ene kant fijn, want zeg nou zelf, het is een geluid dat een hoop ergernis oproept. Maar geen bel betekende wel dat je goed op de tijd moest letten. Als je dat niet deed liep je de kans langer in de les te zitten dan nodig was. Of juist korter, als iemand de klok weer eens vooruit had gezet.
       Want inderdaad, we kunnen het niet ontkennen, het gedrag van de leerlingen was ook niet altijd even netjes. In de pauze werden er pakjes frisdrank van de bovenste verdieping naar beneden gegooid, die dan pal voor het grote glazen loket van de conciërge uiteenspatten. En ten tijde van de examenstunt (die bij gebrek aan beter in de sporthal werd gehouden, omdat er op de school simpelweg geen plaats voor was) werden de muren van bepaalde lokalen bekalkt met leuzen als: “Eey Banen… BIERTJE?!”. Ook het lokaal van Nijenhuis moest eraan geloven. De bekladde muren veroorzaakten een boel ophef en uiteindelijk moesten de muren weer in dezelfde stijlvolle kleur als voorheen geschilderd worden.
       Het beste bewijs van de verjaring van het gebouw was toch wel die keer dat iemand de stortbak en de inhoud daarvan over zich heen kreeg, toen ze de wc nietsvermoedend doortrok. Naast dit soort smerige gebeurtenissen, waren er ook eigenaardige voorvallen. Edwin herinnert zich het volgende: “Bij de fietsenstalling was een vaag keldertje. Je kon met een trapje naar beneden en met een soort brandtrap naar boven naar het Latijn- en Muzieklokaal. Het was daar heel smal en het stonk er. In het lokaal waar ik Latijn had van mevrouw Otter hing eens een condoom aan het raam.”

Kortom, degenen die het niet hebben mogen meemaken hebben zeker wat gemist, maar laat het ook duidelijk zijn dat we tevreden mogen zijn met ons huidige schoolgebouw.

Gerbrich